วัตรปฏิบัติ บางวัน ในการเรียนโบราณคดี รอบสอง
"บันทึกการเดินทางไปสำรวจแควใหญ่ จังหวัดกาญจนบุรี"
ตอน: "ความเชี่ยวชาญ ที่ต่างกัน"
ข้าพเจ้ากับ "ไกด์ทึ่ม" พากันเดินย้อนกลับมาทางเก่า
แล้ววกลงไปทางริมแม่น้ำ
เผื่อจะพบขวานหินกะเทาะ
ที่ถูกน้ำซัดพามาติดอยู่ตามชายหาด
อย่างเช่นตามริมแม่น้ำโขง อำเภอเชียงแสน
ที่เพิ่งเคยไปพบมาเมื่อไม่นานมานี้
แต่ก็ไม่พบมาให้ชื่นใจบ้างสักก้อนเดียว
ตอนแรกข้าพเจ้าตั้งใจ
จะให้นายทึ่มพาเดินเรียบไปตามริมน้ำ
แต่ชักไม่แน่ใจกับนายทึ่มเสียแล้ว
จึงให้พาเดินกลับไปทางเก่า
ระหว่างทาง นายทึ่มยิงแย้ แม้จะยิงไม่ถูก
ใจข้าพเจ้าก็นึกภาวนาไม่อยากให้แกยิงถูก
อยากจะเห็นแต่ตัวเท่านั้น
นายทึ่มเลยเล่า เรื่อง
"วิธีการจับแย้โดยไม่ต้องยิง"
ให้ฟังด้วยความชำนาญ
เพราะเป็นอาชีพที่มีความเชี่ยวชาญมากกว่า
"การหาโครงกระดูกและเศษหม้อแตก"
รูปร่างของแย้คล้ายกิ้งก่า แต่ตัวใหญ่กว่า
ตัวเป็นสีฟ้า และวิ่งเร็วพอสมควร
"ถ้าเรายิงไม่แม่น...แต่ยิงบ่อย ๆ ก็จะแม่นเอง"
ไกด์ทึ่ม เล่าเรื่อง เครื่องมือดักแย้ ให้ฟังว่า...
เครื่องดักแย้ประกอบง่ายๆ ด้วย
๑. กระบอกไม้ไผ่ท่อนสั้น ยาวประมาณ ๑๐ ซม.
๒. ไม้ไผ่ที่เหลายาวเป็นแบบคันเบ็ดที่โคนเสี้ยมให้แหลม ไว้
สำหรับปักในดิน
๓. เชือกผูกที่ปลายไม้ ยาวพอควร
๔. ไม้ค้ำเชือก
๕. กับไม้ไผ่
แล้วก็เอาไปวางไว้ในที่ ๆ มีแย้ชุม หรือ ใกล้ ๆ กับรูแย้
มันเห็นรูไม้ไผ่ มันก็เข้าไป เท่านั้น ก็ติดกับ
ไม่เห็นยากเลย ลองทำดูบ้างไหม ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น