วัตร ปฏิบัติ บางวัน ใน การเรียน โบราณคดี รอบสอง ตอน ล่องใต้ไปขุดที่ นครศรีธรรมราช

ตอน : ล่องใต้ไปขุดที่ นครศรีธรรมราช

๑๑ - ๒๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๑๕

(๑) กรุงเทพฯ - ระนอง

ลงจาก เขาพระวิหาร ได้ ๑ อาทิตย์

มีงาน ขุดค้น ทางโบราณคดี ที่ จังหวัด นครศรีธรรมราช

วันศุกร์ ที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๑๕

เดินทาง ไปปักษ์ใต้ โดย รถแลนด์โรเวอร์

มีอาจารย์ ผู้ควบคุม คือ อาจารย์พิสิฐ เจริญวงศ์

(โบราณคดี รุ่น ๗ )

ผู้ร่วมงาน ในฐานะ ที่ปรึกษา คือ อาจารย์มหาจีรเดช ( ขุนเดช)

นักศึกษา ชาย ๕ หญิง ๓ ดังนี้ คือ

นาย มณฑล (ตึ๊ง) ทิพยทัศน์ (โบราณคดี รุ่น ๑๔ )

นาย เรวัต

นาย พรชัย (ปื๊ด) สุดลาภา (โบราณคดี รุ่น ๑๕ )

นาย วัชรินทร์ (ต๋อย) พุ่มพงษ์แพทย์ (โบราณคดี รุ่น ๑๓)

น.ส. มยุรี (ติ๋ว,หัวหิน) สมุทรสาคร (วีระประเสริฐ)

น.ส. บุหลง ศรีกนก (โบราณคดี รุ่น ๑๕)

น.ส. ลักขณา จรูญวิทย์ ( โบราณคดี รุ่น ๑๕ )

และ นายเจริญ พขร.

ฤกษ์ เดินทาง เช้าวันนี้

ชุ่มช่ำไปด้วยฝน ที่เทกระหน่ำ ลงมา อย่างหนักหน่วง

ข้าพเจ้า เห็นเค้า ตั้งแต่ ออกจาก บ้านมาแล้ว

"เรวัต" ย้ายหอ ไปอยู่ บางขุนเทียน หลายวันแล้ว ยังเทียว ไปเทียวมา ขนรองเท้าที่หอเก่าอยู่เรื่อย ๆ วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

"พรศิลป์ รัตนเดช" (โบราณคดี รุ่น ๑๗)

กำลังฉันมื้อเช้าอยู่ในห้องอย่างสงบ ตอนเราแวะเข้าไปหา

แต่พรศิลป์ไม่ได้ไปด้วย

พวกเราออกเดินทางจากคณะโบราณคดี

เมื่อฝนซาเม็ดลงแล้ว ตอนนั้นประมาณ ๘ น.

รถขาออกบนสะพานพุทธ ค่อนข้างจะว่างโดยตลอด

แต่รถขาเข้าค่อนข้างจะติดขัด

ถึงขนาดคนโดยสาร

ต้องลงเดินกันเป็นขบวนยาวเหยียดตั้งแต่วงเวียนใหญ่

ผู้ที่ใช้เส้นทางนั้นสัญจรไปมากล่าวกันว่า

เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปรกติ

การจราจรบนเส้นนี้ ขาเข้าใช้เส้นทาง ๕ เลน แล้ว

ก็ยังไม่วายติดขัดอยู่เหมือนเดิม

รถไม่ได้แวะที่ไหนเลย ตรงไปถึง อ.หัวหิน จ.ประจวบฯ

จึงจอดแวะกินอาหารกลางวันที่นั่น เมื่อเวลาประมาณ ๑๒ น.

ค่าอาหารมื้อนี้ ๑๑๓ บาท

นับว่าไม่แพงจนเกินไปสำหรับคนรวย ๆ

แต่ก็เลือดตากระเด็นสำหรับคนจน ๆ

อย่างไรก็ตาม เหตุที่แพง

คงเป็นเพราะร้านนี้ตั้งอยู่ในทำเล

ที่มีนักท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศมาก

เศรษฐกิจในย่านนี้ ดี

จึงไม่มีปัญหาที่ว่า ทำไมอาหารจึงแพง

ตอนนั่งกินข้าวนั้น มีขอทานจีนคนหนึ่ง

มาส่งภาษาจีนขอทาน

ซึ่งพวกเราก็ไม่รู้เรื่องเลย

เพราะแกแต่งตัวเป็นชาวบ้านธรรมดา

ไม่แสดงทีท่าว่าจะเป็นขอทานเลย

รู้แต่กระป๋องที่ถือเท่านั้น

ในกระเป๋าเสื้อ ข้าพเจ้าเชื่อว่า ต้องมีเงินไม่น้อย

ฉันให้สตางค์ไป ๕๐ สตางค์

ท่าทางแกไม่พอใจ

จะเอาให้ได้ทั้งหมดทุกคนเป็นรายตัว....

ที่โต๊ะข้าง ๆ มีนายทหารและนายตำรวจหลายนาย

นั่งกินอาหาร ดูกระชับเป็นความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

ผกค.คงแพ้แน่

ถ้าหากเป็นเช่นนี้ได้ตลอด

และไม่มีความเห็นแก่ตัวจนเกินไป

ถึงจังหวัดชุมพร เมื่อเวลาประมาณ ๑๗.๔๕ น.

ตัดสินใจไปนอนที่ จังหวัดระนอง ทันที

เพราะเหลือเวลาอีก ๒ ชั่วโมง ก็จะถึง

และไม่มืดจนเกินไปนัก

ทางช่วงนี้ขึ้นเขา เส้นทางวกวนอยู่ไปมา วิวสวย

แต่พวกเราไปถึงค่ำไปหน่อย

จึงถ่ายรูปกันไม่ได้ น่าเสียดายยิ่งนัก

เรานั่งมองถนนที่วกวนอยู่บนเขา

ขึ้นบ้างลงบ้างจนน่าเวียนหัว

ด้านหนึ่งเป็นผนังเขาที่ตัดลงมาทำเป็นถนน

ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นลาดเขาสูงชัน

มองเห็นป่าไม้หนาทึบอยู่เบื้องล่าง

บางทีก็มีลำธารเล็ก ๆ ไหลผ่าน

ซอกซอนออกมาจากแนวป่านั้น

พรรณไม้ออกดอกใบชูสะพรั่งด้วยสีสันอันวิจิตตระการตา

บ้างก็แดงทั้งต้น ขาวทั้งต้น ครีมทั้งต้น น้ำตาลทั้งต้น จิปาถะ

ทั้งดอกก็สวย

บนเส้นทางสายนี้ เมื่อดูไปก็มิได้ผิดอะไรกับ

เส้นทางสาย ลำปาง - พะเยา เลย ดูคล้ายกันมาก

การเดินทางดูเหมือนค่อนข้างจะเร่งรีบ

มิรู้ว่าด้วยเหตุประการใดแน่

อาจจะเป็นการเร่งรัดในการเดินทางให้เร็วเข้า

หรือไม่ก็เกรง ผกค.

ทำให้เราไปถึงโรงแรมที่จังหวัดระนอง เมื่อเวลา ๑๗.๕๐ น.

ซึ่งนับว่าเร็วทีเดียว

โรงแรมเอเชีย

ดูจะเป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในละแวกตลาด

พวกเราเข้าไปพัก ห้องเตียงคู่ ๓ ห้อง

แยกย้ายกันเข้าห้องล้างหน้าล้างตากันพอสังเขป

แล้วออกมากินอาหารเย็นร่วมกัน

เหมือนอย่างเคยต้องมีน้ำอมฤต บนโต๊ะด้วยเสมอ

แต่ก็ไม่ได้ดื่มกันทั้งหมด

อิ่มอาหารเย็นแล้วกลับไปพักที่โรงแรม

ก่อนแยกย้ายกันเข้าห้อง

ข้าพเจ้าคุยกับบุหลงเล็กน้อย เรื่อง

การปฏิบัติตัวให้เข้ากับอาจารย์ทั้งหลายในคณะโบราณคดี

อย่างผู้เป็นลูกศิษย์พึงมีต่ออาจารย์

ซึ่ง "บุหลง" ก็เห็นด้วยกับวิธีการของข้าพเจ้า

ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจมาก

ที่อย่างน้อยก็ยังมีคนอย่างบุหลงอีกคน

ที่อาจจะเข้าใจข้าพเจ้า