อัตชีวประวัติ ปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์)
ภาค หัวหน้าหน่วยศิลปากร ที่ ๖ พิมาย
ตอนที่ ๑๘ : ดอนเมือง – ดงเฒ่าเล่าเก่า
วันศุกร์ ที่ ๒๑ เมษายน พ.ศ.๒๕๒๑
ออกจากวัดพระโต บ้านปากแซง อ.เขมราฐ
แล้ว เดินทางต่อเข้า อำเภออำนาจเจริญ
(ปัจจุบัน แยกเป็นจังหวัดอำนาจเจริญ)
ไปตามหาโบราณสถานที่ขึ้นทะเบียนไว้ ๒ แห่ง คือ
หมายเลข ๒๕ ดงเฒ่าเล่าเก่า ต.เปือย อ.อำนาจเจริญ
และ หมายเลข ๒๖ หมายเลข ๒๗ ดอนเมือง
ได้พบแต่เพียง “ดงเฒ่าเล่าเก่า”
ตอนแรกนึกว่าเป็นวัด
แต่แท้ที่จริง เป็นดงที่มีใบเสมาปักอยู่หลายใบ
มีพระพุทธรูป (ศิลปะทวาราวดี แบบพื้นเมือง) ๑ องค์
ตรวจดูเห็นเป็นพระแบบลาว ทั้งนั้น
ตรวจเสร็จเลยไปนอน โรงแรมยศนคร อำเภอยโสธร จังหวัดอุบลราชธานี (ปัจจุบันแยกเป็นจังหวัดยโสธร)
การไปตรวจครั้งนั้น ยังไม่ได้คิดอะไรมาก
คิดเพียงว่า มีตรงตามบัญชีทะเบียนหรือไม่
ปัจจุบัน มีเครื่องช่วยมากขึ้น ได้เห็นจาก Google Map
จึงพบว่า “ดอนเมือง ต.คำพระ อ.หัวตะพาน
ที่ยังมีร่องรอยของเมืองโบราณ นั้น
อยู่ไม่ห่างไกลจาก “ดงเฒ่าเล่าเก่า”
ซึ่งเป็นดง ที่มี พระพุทธรูป,เทวรูป ใบเสมา และจารึก
ดังนั้น จึงอนุมานได้ว่า
ทั้ง สองแห่งนี้ มีความสัมพันธ์ต่อกัน คือ
ชุมชนเมือง กับ พระป่า (อรัญวาสี)
ที่ กำหนดไว้ในพุทธบัญญัติ
ให้เขตอรัญวาสี ห่างจากชุมชนบ้านเมือง
ระยะ ๘๐๐ คันธนู ( ๑,๖๐๐ เมตร )
เสียดาย เพลานั้น
“ความรู้เรายังด้อย อ่อนศึกษา และขาดประสบการณ์”
เลยไม่ได้คิดสอบค้นต่อ...
ฝากนักโบราณคดี รุ่นหลัง ๆ ไปติดตามเรื่องราวต่อด้วยจ้า
ขอบคุณ ภาพประกอบจาก Google
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น