อัตชีวประวัติ ปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์)
ภาค หัวหน้าหน่วยศิลปากร ที่ ๖ พิมาย
ตอนที่ ๑๗ : วัดพระโต บ้านปากแซง อำเภอเขมราฐ
วันพฤหัสบดี ที่ ๒๐ เมษายน พ.ศ.๒๕๒๑
มีแผนการเดินทางไปสำรวจตรวจ โบราณสถาน
ต่อจากจังหวัดสุรินทร์ ไป จังหวัด ศรีสะเกษ
ไปจนถึงจังหวัดอุบลราชธานี
คืนนี้ นอนโรงแรมราชธานี
วันศุกรที่ ๒๑ เมษายน พ.ศ.๒๕๒๑
ออกเดินทางจาก จ.อุบล ตั้งแต่เช้า ไป อ.เขมราฐ
พ้นทางแยก อ.ตระการพืชผล
ไปเป็นถนนลูกรัง ฝุ่นแดงโร่ ไปจนถึง อ.เขมราฐ
สอบถามเส้นทางไปวัดพระโต บ้านปากแซง ได้แล้ว
จึงออกเดินทางไปตามถนนยุทธศาสตร์ ประมาณ ๒๐ กม.
สองข้างถนนเป็นป่า มีบ้านคนบ้างเป็นหย่อม ๆ ห่าง ๆ กัน
ถนนเส้นนี้ คงสร้างขึ้นเพื่อพิทักษ์ชายแดนด้านนี้โดยตลอด
ถึงวัดพระโต ( ปัจจุบัน ชื่อ วัดปากแซง หรือ วัดพระเจ้าใหญ่องค์ตื้อ )
เข้าไปตรวจดู เห็นว่าเป็นพระสมัยประมาณรัชกาลที่ ๗
ส่วนลักษณะสถาปัตยกรรมเป็นแบบฝรั่งเศส
ที่มาถ่ายทอดไว้ให้กับลาวนั้นเอง (แบบอาณานิคม)
ที่น่าเป็นห่วง ก็จะมีแต่วิหารน้อยหลังหนึ่ง เท่านั้น
ที่จะพังลงแม่น้ำโขง
เพราะตลิ่งสูงมาก
และกัดเซาะเข้ามาเกือบถึงฐานวิหารแล้ว
สอบถามเรื่องการไปมาหาสู่กับทางฝั่ง ลาว
ชาวบ้าน เล่า ว่า ทางฝั่งตรงข้าม ๆ มาได้ง่ายกว่า
ทางฝ่ายเราจะข้ามไป
เพราะถ้าเราข้ามไป ก็จะถูกจับ
แม่น้ำโขงตอนจาก อ.เขมราฐ ลงมา
จะเห็นหลักเขตแดนแบ่ง โดยตลอดเป็นแนวยาวไป
คืนนี้ นอนโรงแรมยศนคร ห้องแอร์ ราคา ๑๒๐ บาท
หมายเหตุ : ห่างกัน ๔๓ ปี จะใช้ตรงนี้รึเปล่า ไม่รู้...อิ อิ
ขอบคุณภาพประกอบจาก Google
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น