อัตชีวประวัติ ปฏิพัฒน์(วัชรินทร์) (ต่อ)
ชีวิตนักโบราณคดี
ตอน : ถ้ำควนดำ "ถ้ำพระแม่ย่า" สุโขทัย
วันอาทิตย์ที่ ๑๓ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๑๙ พ่อตายมา ๒๗ วันแล้ว
เตรียมตัวไปเที่ยว “เขาควนดำ”
ด้วยจุดประสงค์ ที่จะขึ้นไปดู “ถ้ำควนดำ”
ซึ่งอยู่บนยอดเขา ยอดหนึ่งของเขาหลวง
เราไปกันทั้งหมด ๗ คน มี
ข้าพเจ้า,ประสิทธิ์,จำนงค์,บัง ชูชาติ,ลุงสุด,ลุงเภา (อายุอ่อนกว่าพ่อแม่ข้าพเจ้า) มีนายบา คนงาน เป็นคนนำทาง
โดยชำนาญ จะเป็นคนขับรถไปส่ง และไปรับกลับ
คณะเราออกทาง "ประตูนะโม"
วิ่งรถไปตามเส้นทางถนนพระร่วง
แล้วเดินตัดผ่านไร่ ผ่านป่าละเมาะเข้าไปอีกประมาณ ๕ กม.
ถึงตีนเขา เดินตามโซก หรือ ร่องน้ำ ไต่เขาขึ้นไปจนถึงยอด
คิดเวลาออกเดินทาง ตั้งแต่ ๐๙.๐๐ น. เศษ
ไปแวะกินข้าวกลางทางตอนบ่ายโมงเศษ
เมื่อขึ้นไปถึงถ้ำที่หมาย เดินเลาะเขาไปดูถ้ำ
ลักษณะเหมือนเป็นเพิงผา
ปากทางเข้าถ้ำชันมาก น่ากลัวที่สุดในเวลาเดินขึ้นไป
ดูแล้วกลับ ประมาณ บ่าย ๒ โมง
ฝนตกตั้งแต่ออกมาจากถ้ำเล็กน้อย
น่ากลัวลื่นเป็นที่สุด
กว่าจะลงจากเขาได้
ก็เปียกปอนกันไปหมดทุกคน
ลงมาถึงทางราบ ประมาณ ๔ โมงเย็น
เมื่อยเป็นที่สุด
แล้วเดินกลับไปจุดหมายที่รถมาจอดรอบนถนนพระร่วง ประมาณ ๕ โมงเย็น
กลับถึงหน่วยฯ เพลียกันมาก ไม่มีการสังสรรค์กันต่อ หมดแรงนอนกันเร็ว
“ถ้ำควนดำ” เขาควนดำ นี้
ปัจจุบัน มีวัด ขึ้นไปตั้งแล้ว ชื่อ "วัดถ้ำพระแม่ย่า"
หมู่ ๖ ต.นาเชิงคีรี อ.คีรีมาศ จ.สุโขทัย
และมีประวัติความเป็นมา ให้สอดคล้องกับ
ศิลาจารึกหลักที่ ๑ ของพ่อขุนรามคำแหงมหาราช ว่า
“...เบื้องหัวนอนเมืองสุโขทัยนี้มีกุฎี พิหาร ปู่ครู มีสรีดภงส์ มีป่าพร้าว มีป่าลาง มีป่าขาม มีน้ำโคก มีพระขพุงผี เทพดาในเขาอันนั้นเป็นใหญ่กว่าผีทุกผีในเมืองนี้ ขุนผู้ใดถือเมืองสุโขไทนี้แล้ ไหว้ดีพลีถูก เมืองนี้เที่ยง เมืองนี้ดี ผิไหว้บ่ดี พลีบ่ถูก ผีในเขาอันนั้นบ่คุ้มเกรงเมืองนี้หาย...”
"พระแม่ย่า" คือ พระมเหสีของพ่อขุนศรีอินทราทิตย์
เป็นพระมารดาของพ่อขุนบาลเมือง
และพ่อขุนรามคำแหงมหาราช
ดังนั้น จึงตีความ คำว่า "พระขพุงผี" ซึ่งแปลว่า "ผีที่เป็นใหญ่กว่าผีทั้งหลาย"
นั้น หมายถึง “ ผีพระแม่ย่า” หรือ “นางเสือง” นั่นเอง
สาเหตุที่เรียกว่า "พระแม่ย่า"
เนื่องจากคนสมัยก่อนนับถือกษัตริย์ว่าเป็น “พ่อ”
ดังนั้น “แม่ของพ่อ (กษัตริย์) จึงเรียกว่า “ย่า”
แปลโดยรวมว่า “ย่าผู้เป็นแม่ของพระมหากษัตริย์ นั้นเอง
ขอบคุณ ภาพประกอบจาก Google
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น