ตอน : ฟังเทศน์ เรื่อง "ตัวบุญ"
วันจันทร์ที่ ๒๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๑๕
วันนี้เป็นวันมาฆชา ฟังพระเทศน์ ๒ ธรรมาสน์
เรื่อง “ทำบุญเต็มประตู”
นิทานเรื่อง “ตัวบุญ”...
เรื่องมีอยู่ว่า
ในกาลครั้งหนึ่ง มีพระธุดงค์ ๒ รูป ออกเที่ยงธุดงค์
ไปตามสถานย่านท้องที่ต่างๆ
จนมาถึง ท่าน้ำแห่งหนึ่ง
มีความจำเป็นที่จะต้องข้ามฟากไปอีกฝั่งหนึ่ง
พอดีมีเรือจ้างอยู่ลำหนึ่ง
คนแจวเรือ ชื่อ “ตามา” แกเป็นคนขี้เมา
แกจะไม่ยอมพาพระทั้งสองรูปนั้น ข้ามแม่น้ำไป
เพราะกลัวไม่ได้สตางค์
พระภิกษุทั้งสองรูปนั้น ก็บอกกับ ตามา ว่า
จะให้ “บุญ” แก่ตามา
ตามาดีใจนัก
เพราะไม่เคยมีใครบอกจะให้บุญกับแกเลย
คนที่ข้ามไปข้ามมาทำบุญกันแถวนั้น
ก็คุยกันถึงเรื่องทำบุญทำทานกันเสมอ ๆ
ตกลงแกจึงยอมพาพระทั้งสองรูปข้ามน้ำไป
ระหว่างทาง พระท่านก็เล่ากันถึง
เรื่อง ไปแสวงบุญที่โน่นที่นี่ ต่าง ๆ นานา
และขอแบ่งส่วนกุศลผลบุญให้แก่ตามา ด้วย
แต่ตามา ก็มิได้สนใจฟังแต่อย่างใด
คงแจวเรือไปเรื่อย ๆ
พอถึงฝั่ง พระภิกษุทั้งสองรูป
ก็หอบเครื่องอัฏฐบริขาร และ กลด ขึ้นจากเรือ
ตามาก็คอยดูว่า พระท่านจะวาง “บุญ”
ไว้ที่ตรงหัวเรือหรือไม่
แกก็นึกว่า คงจะอยู่ที่ภิกษุรูปชรา ซึ่งยังมิได้ขึ้นจากเรือ
และเมื่อพระภิกษุทั้งสองขึ้นจากเรือแล้ว
ก็มองไม่เห็นอะไรวางอยู่บนเรือ
จึงวิ่งตามพระภิกษุทั้งสองขึ้นไป
ทวง “ตัวบุญ”
พระภิกษุทั้งสองก็จนใจ
เพราะไม่รู้จะอธิบายอย่างไรให้แกได้รู้
เพราะตามาแกไม่เข้าใจ
พอดี พระภิกษุหนุ่ม ปฏิภาณไว
จึงบอกให้ตามา มาหา
แล้วแอบสั่งขี้มูก ส่งให้
ตามา เห็นพระส่งของให้ก็รับเอาไป
แล้วก็กล่าวว่า
“เออ เจ้าตัวบุญ หน้าตามันเป็นอย่างนี้เองหนอ”
ตามาย้อนถามอีกว่า
“แล้วตัวบุญนี้เขาใช้ทำอะไรได้บ้างล่ะ”
พระท่านก็ว่า “ เขากินเข้าไปเลย”
ตามาก็เชื่อ กินตัวบุญนั้นเข้าไป
แล้วก็ว่า “ตัวบุญนี้รสมันเค็ม ๆ นะ”
แล้วตามาก็ยังบ่นต่อไปอีกว่า
“อย่างนี้นี่เล่า
พวกชาวบ้านถึงไม่มีบุญมาแบ่งให้เราบ้างเลย
ได้แต่นั่ง แล้วก็ให้สตางค์
เพราะเขากินเข้าไปหมดนั้นเอง”
พระหนุ่มก็เลยเสริมต่อ ว่า
"นั้นนะเป็นบุญขนาดน้อย บุญใหญ่กว่านั้น ก็ยังมี”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น