หมู่บ้านหลายเหตุการณ์ บ้านซับจำปา
ตัดเรื่องที่เป็นรายงานทางวิชาการ ออกไป
เลือกเฉพาะเรื่องที่เป็น เหตุการณ์ในความทรงจำมาเล่า
จะได้ไม่เบื่อ...
แต่ตอนนี้ยาวหน่อย....อิ อิ
ตอน : "หมอเทวดา"
วันเสาร์ที่ ๒๒ เมษายน พ.ศ.๒๕๑๔
วันนี้ ที่โรงเรียนซึ่งเป็นที่พักนักศึกษา คึกคักกันมาก
เพราะเตรียมจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ
เหตุการณ์เมื่อคืน
ที่มีเรื่อง อันไม่น่าจะเกิดเป็นเรื่อง
คือ เรื่องจับมือถือแขน
ซึ่งเจ้าตัวต้นเหตุเอง ก็ไม่ได้โวยวายอะไรมากนัก
เจ้าคนที่เห็นเสียอีกที่เป็นฝ่ายโวยวาย
จนเกือบจะทำให้เรื่องบานปลายไปได้
จากคำพูดของคน ๆ เดียวเพียงไม่กี่คำ
ตอนเช้า อาจารย์ วีรพันธุ์ จึงมีคำสั่งออกมาว่า
"ห้ามไม่ให้ผู้หญิงอยู่ต่อ เพราะควบคุมลำบาก"
ความจริงก็ควรจะเป็นเช่นนั้น
เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันฟ้องอยู่แล้ว
แต่อย่างไรก็ตาม
เมื่อเจรจากันเป็นที่เข้าใจแล้วว่า
ทุกคนควรจะประพฤติตัวอย่างไร
ในขณะที่อยู่ในที่ต่างบ้านเช่นนี้
ประกอบกับความตั้งใจจริงที่จะอยู่
จึงทำให้พวกผู้หญิงอยู่ต่อได้จำนวนหนึ่ง
เมื่อส่วนใหญ่กลับไปกันหมดแล้ว
ความเงียบสงบก็บังเกิดขึ้น
ทุกคนอยู่กันด้วยความเข้าใจกัน ทำให้อยู่กันได้อย่างเป็นสุข และสนุกไปเรื่อย ๆ
ไม่มีเรื่องระหองระแหงเหมือนเวลาอยู่รวมกันเป็นจำนวนมาก
ตอนกลางคืน ประมาณ ๒๑ น.เศษ
มีคนเจ็บถูกยิงที่ข้างหลังทะลุใต้ราวนมด้านหน้า
มาหาที่ที่พัก จะให้
อาจารย์หมอ ( ศจ.นายแพทย์ สุด แสงวิเชียร )
ช่วยรักษา
เนื่องจากเลือดออกมาก เป็นที่น่าหวาดเสียว
อาจารย์หมอสุด จึงให้นำคนไข้ ไป ดูแลปฐมพยาบาลที่วัด
โดยให้ข้าพเจ้า และเพื่อนผู้ชาย อีก ๒ คน อยู่คอยช่วยเหลือ
คนที่มีอาวุธปืน คือ อาจารย์วีรพันธุ์ กับ อาทิตย์ แก้วผลึก (เจี๊ยบ) เอารถจิ๊บ
พาตำรวจ ผู้ใหญ่บ้าน และ เพื่อนคนเจ็บ กลับไปที่เกิดเหตุ
จะไปตามจับคนร้าย
ซึ่งความจริงแล้ว ก็คือคน ๆ เดียวกัน
กับที่พาคนเจ็บมาหาหมอ นั่นเอง
การที่นายคนนั้นถูกยิง ในระยะเผาขน
ก็อาจจะเป็นเพราะเมา และคะนองลองปืน
อาจจะยิงขึ้นฟ้า
แต่เกิดพลาด ปืนลั่นเสียก่อน
ยิงเข้าสีข้างของเพื่อนที่เดินอยู่ข้างหน้า
ระหว่างนั้น สถานการณ์ หรือ
สภาพของคนเจ็บไม่ดีขึ้นมาก ๆ
อาจารย์ หมอสุด เป็นกังวลมาก
ข้าพเจ้าพยายามส่องไฟฉาย ส่งสัญญาณให้
คณะอาจารย์ วีรพันธุ์ กลับมา ก็ไม่ได้ผล
จึงต้องเอารถแลนด์โรเวอร์ ที่ พี่เจริญ คนขับรถ ของคณะโบราณดี ที่เพิ่งบรรจุใหม่ ขับพาคนไข้
จะไปรักษาที่โรงพยาบาล ที่ใกล้ที่สุด
พิเศษ สังขสุวรรณ เพื่อนรักของข้าพเจ้า
เห็นข้าพเจ้าจะต้องเดินทางไปกับอาจารย์ หมอสุด
แอบส่งอาวุธให้ข้าพเจ้า ไปป้องกันตัวระหว่างทาง
ด้วยความเป็นห่วง...
"นี่ไอ้วัช...คัตเตอร์ เอ็งเอาไปด้วย เพื่อเกิดอะไรฉุกเฉิน
จะได้ใช้ป้องกันตัวได้"
ระหว่างทางที่พาไปโรงพยาบาล
นึกว่า คนไข้จะไปไม่รอดเสียแล้ว
เพราะทางกระเทือนมาก
คนเจ็บร้องทุกครั้งที่รถกระแทก
แต่อยู่ ๆ ไป สักพักก็หยุดร้องไปเสียเฉย ๆ ....คอพับไป
ข้าพเจ้าซึ่งนั่งประคองคนไข้อยู่ทางด้านหลัง ก็รายงานให้อาจารย์ หมอสุด ทราบ
อาจารย์หมอ หันกลับมาจับชีพจรคนไข้ แล้วก็ไม่ว่ากระไร!!!
พี่เจริญ ขับรถพาพวกเราโขยกเขยกไป ข้ามแม่น้ำป่าสัก ขึ้นอีกฝั่งหนึ่ง และไปตามถนนทางเรียบ
พี่เจริญ ไม่รู้ทางไป จังหวัดลพบุรี รู้แต่ทางที่มาจากสระบุรี
จึงแทนที่จะไป เข้าโรงพยาบาล จังหวัดลพบุรี กลับไปเข้า
โรงพยาบาล พระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี แทน
ถึงโรงพยาบาล พระพุทธบาท เกือบ ตี ๒
คนไข้ฟื้น เดินลงจากรถ มาขึ้นรถเข็นได้เอง อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
เมื่อส่งคนไข้ เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ออกจากโรงพยาบาล เข้าจังหวัดลพบุรี จะไปอาศัยนอนคืนนี้ ที่บ้าน อาทิตย์ (เจี๊ยบ) สักคืนก่อนกลับไปซับจำปา
ระหว่างทาง อาจารย์ หมอสุด แสงวิเชียร บอกกับข้าพเจ้าว่า
"คุณรู้ไหม...ตอนที่คุณเรียกให้ผมดูคนไข้ นั้น
ผมจับชีพจรคนไข้
...ชีพจรเต้นช้า และหยุดเต้นไปแล้ว....
แต่กรรมของแกยังมีอยู่
ทำให้ชีพจรกลับมาเต้นเป็นปรกติได้อีกครั้ง
และก็ทุลักทุเลไปจนถึงโรงพยาบาลด้วยความปลอดภัย
แต่ต่อไป จะเป็นอย่างไรนั้น
ขึ้นอยู่กับหมอและพยาบาลจะรักษากัน
แต่ดูทีท่าว่า
เห็นจะไม่ทำอะไรได้ดีไปกว่า จะรับตัวไว้เฉย ๆ ก่อน
หลังจากนั้น อีกไม่กี่วัน
คนไข้ที่พวกเรานำไปส่ง โรงพยาบาล พระพุทธบาท
กลับมาที่วัดซับจำปา พร้อมลูกเมีย หอบหิ้วกล้วยมา ๑ เครือ
มาหา และกราบ
อาจารย์ หมอสุด แสงวิเชียร
พร้อมทั้งกล่าวขอบคุณ ว่า "คืนนั้น หากผมไม่ได้
"หมอเทวดา" ช่วย
ผมคงตาย ไม่รอดกลับมาพบลูกเมีย แน่ ๆ "
ศาสตราจารย์ นาย แพทย์ สุด แสง วิเชียร
อาจารย์หมอสุด แสงวิเชียร นั่งพักผ่อนหลังจากการขุดก่อนประวัติศาสตร์ หลุมเตาถ่าน บ้านซับจำปา จ.ลพบุรี ที่สนามระหว่างโรงเรียน กับ วัดซับจำปา, เมษายน ๒๕๑๕
สิริพรรณ (ตุ่ม) ธิรศริโชติ (โบราณคดี รุ่น ๑๖) ,๒๕๑๔
รถจิ๊ปของ ขบวนการนักล่า ประจำคณะโบราณคดี,๒๕๑๔
อาจารย์ วีรพันธุ์ มาไลยพันธุ์ (คนนั่ง),พิเศษ สังขสุวรรณ (โบราณคดี รุ่น ๑๓ ) (คนยืนใน) วสันต์ ณ ถลาง (โบราณคดี รุ่น ๑๕) ,ซับจำปา ลพบุรีเมษายน ๒๕๑๔
ปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์) พุ่มพงษ์แพทย์ เด็กหลายรุ่น,หลุมขุดค้นก่อนประวัติศาสตร์ หลุมเตาถ่าน ซับจำปา ลพบุรี เมษายน พ.ศ.๒๕๑๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น