บันทึกท้ายความทรงจำ ตอน ดงละคร เมืองลับแลแห่งนครนายก

ตอนที่ ๑ :วัดสันติวัฒนาราม ๔๘ ปี ที่ผ่านมา

จาก ๒๔ - ๓๐ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๑๕

ถึง ๑๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๖๓

วัดนี้มีนามว่า วัดสันติวัฒนาราม

สอบถามได้ความว่า มี พระ ๑ รูป เณร ๑ รูป

แต่เจ้าอาวาส คาดจากสถานการณ์ที่มีผู้มาทาบทาม ว่า

ในพรรษานี้จะต้องมีพระมาเพิ่มอีกหลายรูป

แต่พอหมดฤดูพรรษา

บรรดาพระนวกะภิกษุทั้งหลายก็จะพากันลาสิกขา

ออกไปทำหน้าที่หรือระเริงไปในโลกธรรมอันมากมายไปด้วยสิ่งดึงดูด เร้าล่อใจอยู่จนตราบสิ้นอายุขัย และก็ดูเหมือนว่า วัดแห่งนี้ จะเข้าอยู่ในสภาพเงียบสงบเหมือนเดิม

บ้านน้อย ๆ เพียงไม่กี่หลังคาเรือน

เมื่อรวมกันเข้า ก็จัดเป็นบ้านหมู่หนึ่ง

มีร้านค้าอาหารของชำ ร้านตัดผม เสร็จสรรพในหมู่บ้านหมู่นี้

ร้านขายของชำสองร้าน

ร้านหนึ่งมีอาหารจำพวกก๋วยเตี๋ยวขายด้วย

ส่วนอีกร้านหนึ่งขายของชำโดยเฉพาะ

แต่มีพวกขนมและน้ำแข็งไสไว้ขายเด็กด้วยเช่นกัน

ลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งของร้านนี้ ก็คือ

เป็นร้านที่มี โทรทัศน์ เป็นอุปกรณ์ล่อใจลูกค้าอยู่ด้วย

ในเวลากลางคืน จะมีผู้คนมานั่งห้อมล้อมดูทีวีกันพอสมควร

แต่ถ้าคืนไหนมีหนังไทย หรือ มวย

ก็เป็นอันรับประกันได้ว่า

ที่ร้านนั้นจะหนาแน่นไปด้วยผู้คน

อันเป็นผลสืบเนื่องไปถึงการขายข้าวของได้บ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ

และก็ทำให้บรรยากาศของบ้านในกลุ่มน้อย ๆ กลุ่มนี้

มีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกมากมาย

แม้ว่าจะมีโทรทัศน์ดู

ก็มิได้หมายความว่า ในหมู่บ้านนี้มีไฟฟ้าใช้ตลอดทั้งหมู่บ้าน

เพราะไฟฟ้ายังไม่ได้พาดสายเข้าไปถึง

ไฟฟ้าที่เขาใช้กับเครื่องโทรทัศน์นั้น

เป็นไฟฟ้าที่เจ้าของร้านปั่นขึ้นใช้เป็นครั้งคราว

ในขณะเปิดโทรทัศน์เท่านั้น

เมื่อสิ่งที่เขาต้องการจะดูจบ

เขาก็จะหยุดเครื่องปั่นเสีย

หันกลับมาใช้ไฟตะเกียงตามเดิม

ชาวบ้านส่วนมากจะมารวมกันอยู่ที่

บ้าน “ป้าสังข์” คือ ร้านที่ไม่มีทีวี

แต่เผอิญให้ตั้งอยู่ที่หน้าวัดพอดี

แต่ก็มิได้หมายความว่า

คนที่มาวัดแล้วมาแวะที่ร้าน

เพราะแม้แต่ท่านสมภารเอง

ก็ลงมานั่งวิสัชนากับพวกญาติโยมที่ร้านนี้เหมือนกัน

ทั้งนี้คงเป็นเพราะร้านนี้ตั้งอยู่ในทำเลที่เหมาะมากกว่า คือ

ตั้งอยู่ตรงทางสามแพร่ง

ผู้คนที่สัญจรไปมา ย่อมต้องแวะเวียนหากันเป็นธรรมดา

ถ้าหากจะกล่าวกันโดยทั่วไปแล้ว

ร้านที่มีทีวีนั้น ควรจะมีคนอุดหนุนมากกว่า

แต่กลับน้อยกว่า เพราะเหตุทำเลที่ตั้งนี้เอง