อัตชีวประวัติปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์ )

ขุดวัดแรกในพระนครศรีอยุธยา

ตอน : จินตนาการ บนถนนสันเหล็ก

การทำงานในหมู่นักศึกษาเป็นจำนวนมาก

ย่อมมีปัญหา

อาจารย์ คงเดช (พี่ขุน) คงเครียดเป็นบางเวลา

คืนวันหนึ่ง มีนักศึกษาทั้งหญิงและชายกลุ่มใหญ่

โดยมีอาจารย์ท่านหนึ่ง

พาออกไปเที่ยวตลาดหัวรอ

ข้าพเจ้า ก็ออกไปกับเขาด้วย

ก่อนออกจากที่พักในวิทยาลัยเกษตร

อาจารย์ คงเดช (พี่ขุน) ฝากข้าพเจ้า

ซื้อ น้ำอมฤต แล้วให้เดินไปให้ที่วัดเจ้าปราบ

เพียงคนเดียว

ข้าพเจ้ารับปาก แล้วออกไปเที่ยวตลาดกับเขาด้วย

หลังจากเสร็จกิจกรรมที่ตลาดแล้ว

หลายคนโดยเฉพาะสาว ๆ เรียกร้อง

อยากจะไปเที่ยวภูเขาทอง

อาจารย์ ก็พาไป

ส่วนข้าพเจ้าเป็นห่วงว่า อาจารย์ คงเดช จะรอ

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จำต้องไปกับคณะ

เพราะมีรถแลนด์ มาคันเดียว

กว่าจะกลับเข้าไปที่ที่พัก ๓ ทุ่มกว่า

อาจารย์ คงเดช ยังไม่กลับมา

ข้าพเจ้าต้องเดินไปที่วัดเจ้าปราบ

ตามที่สัญญากับอาจารย์คงเดช ไว้ เพียงคนเดียว

ตามถนนลูกรัง ที่สองข้างเป็นป่าไม่รกทึบมาก

มีบ้าน และอาคาร ร้าง ๆ ซ่อนตัวอยู่ในดงไม้บ้าง

เมื่อเลย พื้นที่เหมือนจะมีคนอาศัยอยู่ออกไป

ก็ถึงวัดเจ้าพราหมณ์ อยู่ในเงาตะคุ่ม ๆ

เมื่อใกล้จะเข้าไปถึงวัดอุโบสถ

ได้ยินเสียง อาจารย์ คงเดช ออกมาจากข้างเจดีย์ใหญ่

“นึกว่า จะไม่มาแล้ว “

ข้าพเจ้าสะดุ้งนิด ๆ เพราะกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ

จากนั้น เราสองคน ก็เดินย้อนกลับมาที่

"ถนนสันเหล็ก" หรือ

ถนนที่ตัดยาวไปจากคลองท่อไปทางทิศตะวันตก

นั่งกลางถนนในท่ามกลางของความมืด

ของคืนวัน แรม ๓ ค่ำ

อาจารย์ คงเดช ยกขลุ่ยไม้เลาใหญ่ ขึ้นมาเป่า

ปล่อยเสียงเพลงให้ไหลเป็นคลื่นอ้อยอิ่งไปตามกระแสลม ท่ามกลางความเงียบและความมืด

มองเห็นเจดีย์วัดสังขแท้ สังขทา

โดยเฉพาะวัดเจดีย์ใหญ่ เป็นเงาทะมึนอยู่ในดงไม้

โสตประสาทคล้อยตามเสียงขลุ่ยไป

เป็นจินตนาการ ที่มีความหดหู่ รันทด

เหมือนอยากจะบอกเล่าความในใจอะไรบางอย่าง

ที่เก็บซ้อนไว้ แต่อยากระบายออกมาให้หมด

และเก็บความรู้สึกนั้นไว้กับตัวแต่เพียงผู้เดียว

เรานั่งจิบน้ำอมฤตเงียบ ๆ กันอยู่ ๒ คน

ในท่ามกลางของจินตนาการ

เห็นบรรยากาศของพระนครศรีอยุธยา

เมื่อยามสายที่ระงมไปด้วยเสียงสวด

"ยถา สัพพี ฯ " หลังพระฉันอาหารเช้าเสร็จ

กังวานไปทั่วปริมณฑล

ฟ้าแลบ ขึ้นอีกครั้งหลังเจดีย์ใหญ่

ที่กลายเป็นแสงเพลิงลุกโพลงขึ้น

จนต้องตื่นจากภวังค์

“ฝนใกล้จะตกแล้ว เรากลับกันเถอะ...!

ในคืนวันนั้น อาจารย์ คงเดช

อนุญาตให้ ข้าพเจ้า เรียกชื่อแทนตัวอาจารย์ ว่า

“พี่ขุน”

และเรียกเรื่อยมาตั้งแต่บัดนั้น.