ชีวประวัติ ปี ๒๕๒๔
"ไปอบรม ที่อินโดนีเซีย"ต่อ
ตอน ...อยู่แค่ ๒ เดือน ก็คิดถึงบ้านแล้ว
เดือนมกราคม ๒๕๒๔
เป็นการเริ่มต้นของเดือนที่ ๓ ในต่างประเทศ (อินโดนีเซีย)
บรรดาผู้เข้าอบรม SPAFA ชุดนี้ ที่ไม่ใช่คนอินโดฯ
เริ่มเกิดอาการ อารมณ์ บ่จอย
ทำอะไร ๆ ก็หงุดหงิด เกเร งอแง
คอยจะพาลหาเรื่องกัน
ถ้าไม่มีอะไรจะทำ ปล่อยเวลาให้คิดถึงบ้านเกิด
รอจดหมายจากบ้านกันทุกวัน ก็พบแต่ความผิดหวัง
ยิ่งใกล้ปีใหม่ ยิ่งรอคอย
มีจดหมายฉบับหนึ่ง
ส่งจากกรุงเทพฯ มาถึงอินโดนิเซีย ๒วัน
แต่เดินทางจากไปรษณีย์เมืองยอร์คยาร์กาต้า ถึงบ้านพัก
ไม่กี่กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทาง ๑ เดือนเต็ม
ของกินที่ส่งมา เน่าเสียหายหมด
น้ำแกงหยาดลงไปบนจดหมาย ...
ต้องเอาไปตากแดดก่อนอ่าน
Card ปีใหม่ ที่สั่งตรงมาจากเมืองไทย
ถูกแต้มด้วยสีน้ำแกง และย้อมกลิ่นไม่พึงปรารถนา มาพร้อม
...ส่งให้ใครก็ไม่ได้เลย
วันอังคารที่ ๒๗ มกราคม พ.ศ.๒๕๒๔
เป็นวันเดินทางกลับ
ของคณะผู้เข้าอบรม "วิทยาศาสตร์เพื่อการอนุรักษ์"
กลุ่ม พี่เจ้ย กัลยา จุลนวล
หัวหน้าพิพิธภัณฑสถานแห่งชาตื นครศรีธรรมราช
ชลิต และ สมศักดิ์ จากงานวิทยาศาสตร์ กองพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ
เขาพากันดีใจและตื่นเต้นที่จะได้เดินทางกลับ
เพราะอยู่มานานใกล้ครบ ๖ เดือน แล้ว
แต่พวกเรา ซึ่งเพิ่งเดินทางมาได้ ๒ เดือนกว่า
ยังต้องเหลืออีก ๔ เดือน
จึงได้แต่มองตาละห้อย
ถึงอยากกลับ ก็ไม่ได้กลับ
น่าสงสารคนที่จากบ้านจากเมืองโดยไม่ตั้งใจ
จะรู้สึกอย่างไรบ้าง ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น