"ทหารไทยกลัวสมเด็จพระนเรศวร มากกว่ากลัวข้าศึก"
สงครามครั้ง มะโรงศก พ.ศ.๒๑๓๕ เป็นสงครามยุทธหัตถี
ที่ หนังสือพงศาวดารพม่า กับ พระราชพงศาวดารฝ่ายไทย
ยุติต้องกันว่า "เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง"
เหตุเกิด หลังจาก สงครามครั้งผลัดแผ่นดิน พ.ศ. ๒๑๓๓
เมื่อ พระมหาอุปราชา แตกทัพกลับไป
พระเจ้าหงสาวดี น้อยพระทัย
ที่ไม่สามารถจะปราบปรามเอากรุงศรีอยุธยา
มาไว้ในอำนาจได้
จนวันหนึ่ง รับสั่งให้หาพระมหาอุปราชา
กับบรรดาพระราชบุตร มาประชุมพร้อมด้วยเสนาข้าราชการ
พระเจ้าหงสาวดี ตรัสตัดพ้อว่า
"พระเจ้ากรุงศรีอยุธยามีโอรสทำการสงคราม พระราชบิดาไม่ต้องพักสั่ง
แต่ฝ่ายข้างหงสาวดี
ทั้งเจ้าทั้งขุนนางไม่มีใครเจ็บร้อนช่วยทำราชการสงคราม
ให้สมกับที่ได้ชุบเลี้ยงให้มียศบรรดาศักดิ์
พากันอ่อนแอเสียหมด
ด้วยเหตุนี้จึงทำสงครามไม่ชนะกรุงศรีอยุธยา
ถ้าตั้งใจทำราชการให้พรักพร้อมกันแล้ว
ทำไมกับพระนเรศวรไม่เท่าใดก็จะจับได้"
มีขุนนางคน ๑ ชื่อ "พระยาลอ" กราบทูลว่า
"การรบพุ่งกับกรุงศรีอยุธยา
ที่จริงไพร่พลกรุงศรีอยุธยา น้อยกว่าหงสาวดีหลายเท่า
แต่พวกทหารกลัวเกรงสมเด็จพระนเรศวร
เสียยิ่งกว่ากลัวตาย
เวลาเข้ารบพุ่งไพร่พลของสมเด็จพระนเรศวร
ไม่รู้จักเสียดายชีวิต
ข้าศึก(ทหารไทย) จึงกล้าแข็งนัก
ถ้าจะเอาชัยชนะสมเด็จพระนเรศวรให้ได้
เห็นว่าควรจะทรงเลือกสรรเจ้านายในพระราชวงศ์
ที่อาจหาญการสงครามหลาย ๆ องค์ด้วยกัน
คุมพลไปช่วยกันทำศึกกับสมเด็จพระนเรศวร
จึงจะเอาชัยชนะได้"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น