ฐาน "ขอม ในประเทศไทย"

ลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาตั้งอยู่ที่เมือง "ลวะปุระ"

จากหลักฐานทั้งที่เป็นจารึก อักษรปัลลวะ ภาษามอญ 

และโบราณสถานยุคสมัยทวาราวดี 

จึงอาจอนุมานได้ว่า  

พื้นฐานดั่งเดิมของเมืองลพบุรี 

ถูกพัฒนาขึ้นมา ตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ (ยุคหินใหม่) 

เพราะในแหล่งโบราณคดี 

โดยเฉพาะเมืองโบราณ ที่มีคูน้ำคันดิน รูปกลม รูปรี 

และไม่มีสัณฐานที่แน่นอน 

มักเป็นเมืองในวัฒนธรรม ที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า

 “เมืองสมัยทวาราวดี”( อายุอยู่ระหว่างพุทธศตวรรษที่ ๑๑ - ๑๖ ) 

เช่น เมืองลวะปุระ (เดิม) อ.เมืองลพบุรี

เมืองโบราณซับจำปา อำเภอท่าหลวง จังหวัดลพบุรี เป็นต้น

ต่อมา เมื่อการปกครองชุมชนเมืองที่ใช้ "ภาษามอญโบราณ" 

ถูก อำนาจการปกครองชุมชนเมือง ที่ใช้ภาษา "ขอมโบราณ" 

ยกพลข้ามเทือกเขาพังเหย 

ระหว่างจังหวัดชัยภูมิ กับจังหวัดเพชรบูรณ์ 

จากที่ราบสูงโคราช ลงมาสู่ที่ราบภาคกลาง 

เข้ามารุกรานและยึดพื้นที่ชุมชนเมืองจากกลุ่มชาติพันธ์มอญ 

ตั้งแต่ พุทธศตวรรษที่ ๑๕ เป็นต้นมา 

จนสามารถยึดครองพื้นที่ ราบภาคกลางได้ทั้งหมด 

โดยมีเมืองศูนย์กลางการควบคุมพื้นที่ 

ลุ่มแม่น้ำป่าสัก ที่ "เมืองศรีเทพ" 

และ เมืองในลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ เมือง "ลวะปุระ" 

และจะใช้เป็นฐาน ปิดปากเส้นทางการค้าออกสู่ทะเล 

รวมทั้งขยายเขตแนวรุกพื้นที่ขึ้นไปทางเหนือ 

จนถึง กลุ่มชุมชนเมืองลุ่มแม่น้ำยม (สุโขทัย) 

และอาจเลยขึ้นไปถึง 

กลุ่มเมืองชุมชนลุ่มแม่น้ำปิง (หริภุญชัย) ,วัง (ลำปาง) ทางภาคเหนือ

ตั้งแต่ พุทธศตวรรษที่ ๑๓ - ๑๖

เมืองโบราณซับจำปา ลพบุรี สมัยทวาราวดี พุทธศตวรรษที่ ๑๑ - ๑๖

เมืองโบราณศรีเทพ เพชรบูรณ์ สมัยทวาราวดี และ สมัยขอมในประเทศไทย พุทธศตวรรษที่ ๑๑ - ๑๙

เมืองโบราณลวะปุระ ซ้อนอยู่บนเมืองเดียวกัน กับเมืองสมัยทวาราวดี อ.เมือง จ.ลพบุรี พุทธศตวรรษที่ ๑๑ - ๑๔

เมืองโบราณหริภุญชัย ลุ่มแม่น้ำปิง จ.ลำพูน พุทธศตวรรษที่ ๑๓ - ๑๖

เมืองโบราณ "เขลางค์นคร" (เมืองรูปหอยสังข์) ลุ่มแม่น้ำวัง จ.ลำปาง พุทธศตวรรษที่ ๑๓ - ๑๖