ตามรอยมหาราข ( ๒๙ )
"วัดเดิม ของ พระเจ้าออกเหงื่อ"
ออกจาก เนินดิน ( mound ) ท่านมุ้ย เรียก ว่า berms
ลัดเลาะไปดู อีกวัดหนึ่ง ที่มีความสำคัญในเวียงแหง คือ
"วัดพระเจ้าออกเงื่อ" (ภาษาภาคกลาง "เหงื่อ" )
ตามประวัติและมุขปาฐะของคนเฒ่าคนแก่ (อายุราว ๘๐ กว่า ปี พศ.๒๕๕๔ หนึ่งในผู้เคลื่อนย้ายพระพุทธรูป เมื่อครั้งเป็นหนุ่ม) เล่าสืบกันต่อมาว่า
“เมื่อยามใดที่บ้านเมืองเกิดเหตุร้ายแรง เช่น
เกิดสงคราม ข้าวยากหมากแพง ฯลฯ
ผิวขององค์พระบริเวณพระเศียรจะมีน้ำซึมออกมา
คล้ายกับคนที่กำลังเหงื่อตก
จนเมื่อเหตุการณ์ร้ายสงบลงแล้ว
น้ำที่ซึมออกมานั้นก็จะเหือดหายไป
ทำให้ผู้คนต่างก็ศรัทธา และขนานนามว่า
“พระเจ้าออกเหงื่อ”
พระเจ้าออกเหงื่อ ซึ่งปัจจุบัน คือ พระเจ้าแสนแส้ วัดเวียงแหง
คุณสันต์ พาเดินดูโบราณสถานอีก ๒ แห่ง
ซึ่งน่าจะเป็นวิหาร เจดีย์ และพระอุโบสถ
หากเป็นไปได้ อาจจะมีการสำรวจขุดแต่ง จากเจ้าหน้าที่ของรัฐ
เพื่อหาหลักฐานเพิ่มเติม สักครั้งหนึ่งในอนาคต
คุณสันต์ ว่า “พระเจ้าออกเหงื่อ” ที่วัดเวียงแหง นั้น
ได้ไปจากวัดนี้
เพื่อเป็นการระลึกถึงพระเจ้าออกเหงื่อ องค์นั้น
จึงมีการสร้าง พระพุทธรูปออกเหงื่อ
ก่ออิฐถือปูนขนาดใหญ่ องค์ใหม่ ขึ้น แต่บริเวณวัดแห่งนี้ด้วย
แต่ยังไม่แล้วเสร็จเรียบร้อย ทั้งบริเวณ
ด้านหน้าทางเข้าวัด มีพลับพลาสร้างใหม่หลังหนึ่ง
ที่หน้าบัน มีภาพปูนปั้นพระราชประวัติ
สมเด็จพระนเรศวรมหาราช ไว้ทั้ง ๔ ด้าน ด้วย
ส่วนภายในประดิษฐาน พระบรมรูป
สมเด็จพระนเรศวรมหาราช,
สมเด็จพระเอกาทศรถ,
และ สมเด็จพระสุพรรณกัลยา
แต่ยังไม่แล้วเสร็จเรียบร้อย.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น