ตามรอยสุนทรภู่ไปสุพรรณฯ
"สบลาดตะเพียน" บ้านตเภาทลาย
๙๑๏ แหลมคุ้งทุ่งเถื่อนไม้ ไรราย
ถึงย่านบ้านตเภาทลาย ทลุท้อง
เดิมที่นี่เป็นชาย ชเลหาด ลาดแฮ
เรือสัดพลัดมาต้อง ติดเข้าตเภาทลาย ฯ
สุนทรภู่นั่งเรือผ่านบ้านสีสนุก ไปอีก ประมาณ ๒.๗๒ กม.
ถึง "บ้านตเภาทลาย"
สุนทรภู่ ให้ข้อมูลว่า
แถวย่านบ้านแต่เดิมเคยเป็นชายทะเล มีเรือสำเภาแตก
น้ำซัดเรือมาเกยหาดที่ตำบลบ้านนี้
ส่วนนายมี คนสุพรรณ ว่า
ย่านบ้านนี้มีวังจระเข้ใหญ่ มาจาก "บึงสามพัน" และ
“มีสำเภาลูกค้าเข้ามาจอด จระเข้ดอดโดดกระแทกให้แตกฉาน
สำเภาล่มจมหายทำลายลาญ จึงเรียกบ้านเภาทลายสายนทีฯ”
ในอดีต ก่อนสมัยกรุงรัตนโกสินทร์
การใช้เส้นทางคมนาคมทางแม่น้ำสุพรรณฯ(ท่าจีน)
เข้าออกจากทะเลสู่เมืองสุพรรณฯ
ใช้เส้นทางลำน้ำสายนี้
แต่ด้วยเหตุที่ บริเวณ"บ้านตเภาทลาย"
เป็นตำแหน่งที่ แม่น้ำสุพรรณฯ(ท่าจีน)
สบกับ ลำรางลาดตะเพียน (คลองปากเกร็ด)
ที่ไหลออกมาจากบึงใหญ่ บ้านดอนกระเบื้อง
น้ำที่ประทะกันอย่างรุนแรง
ทำให้เกิดน้ำวนและเชี่ยวกราก
เป็นเหตุให้เรือเกิดอัปปางบ่อยครั้ง
จนได้ชื่อว่า “บ้านตเภาทลาย”
ส่วนเหตุผลที่กล่าวในนิราศ ใครจะถูกหรือผิด
ก็ล้วนเป็นเรื่องเล่าสืบกันมาทั้งสองท่าน
คนสุพรรณฯชอบเล่านิทาน
โดยผูกเรื่องราวให้สอดคล้องไปกับ
ชื่อบ้าน นามเมือง สองข้างเส้นทางคมนาคมทางน้ำ
ตั้งแต่ตำบลคลองสองพี่น้อง ผ่านสถานที่ต่าง ๆ
ไปออกแม่น้ำสุพรรณฯ(ท่าจีน) ที่บางสาม
ผ่านบางซอ บางสีสนุก บ้านตเภาทลาย บ้านบางแม่หม้าย
ซึ่งเป็นที่จบของนิทานเรื่องนี้
นิทานเรื่องนี้ ต้องเกิดขึ้นภายหลังชื่อบ้าน
เพราะสุนทรภู่ และ นายมี ไปสุพรรณ
ได้มีชื่อเหล่านี้แล้วอยู่แล้ว
และถ้าตำนานเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง
ทั้งสองท่านจะต้องกล่าวถึงในนิราศ
อย่างจะขาดเสียไม่ได้
เนื่องจากยังไม่มีนิทานเรื่องนี้
จึงได้แต่กล่าวถึงเรื่อง
"จระเข้ที่ชุกชุม" กับ "เรือสินค้าแตก"เท่านั้น
ส่วนนิทานเรื่องนี้จะเกิดขึ้นเมื่อใดนั้น
ไม่มีหลักฐานบ่งชี้ให้แน่ชัดได้
แต่อย่างไรก็ตาม ย่อมไม่เกิดขึ้นก่อนสมัยรัชกาลที่ ๔ แน่นอน
อนึ่ง วัดสำเภาทอง เพิ่งสร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ.๒๔๗๐
และ ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา ให้เป็นวัด
ชื่อ “วัดสำเภาทอง”
ตามประกาศราชกิจจานุเบกษา
เล่ม ๕๓ ลงวันที่ ๘ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๔๗๙
(ปีที่ ๓ ในรัชกาลที่ ๘ )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น