อัตชีวประวัติ ปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์)
ภาค หัวหน้าหน่วยศิลปากร ที่ ๖ พิมาย
ตอนที่ ๓๓ : ๖ วันในทุ่งกุลาร้องไห้...แรกสร้างเมืองสุวรรณภูมิ
วันเสาร์ที่ ๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๒๑
เช้าออกเดินทางจากปราสาทหินเขาพนมรุ้ง จังหวัดบุรีรัมย์
ไป อำเภอสุวรรณภูมิ จังหวัด ร้อยเอ็ด
มี นายวิเชียร อริยะเดช
นายดิเรก อยู่ในธรรม
นายสมัย ชื่นใจ
และ นายหมั่น อริยะเดช (ทำงานอยู่บนเขาพนมรุ้ง)ไปด้วย
กินอาหารเช้าที่อำเภอสุวรรณภูมิ
จากประชุมพงศาวดาร ภาคที่ ๔
เรื่อง พงษาวดารหัวเมืองมณฑลอิสาณ กล่าวว่า
" ลุจุลศักราช ๑๑๓๔ ปีมโรงจัตวาศก ( พ.ศ.๒๓๑๕ )
เมื่อเจ้าตากสินเสวยราชย์ (ปีที่ ๕) อยู่ ณ กรุงธนบุรี
พระยาพรหม พระยากรมท่า เห็นว่า
"ตำบลเมืองทง" เปนไชยภูมิ์ไม่สมควรจะตั้งเปนเมือง
เพราะเปนที่โนน ลำเซน้ำไหลแทงแรงอยู่
อันจะไม่ถาวรต่อไป
จึ่งปฤกษาท้าวเชียง ท้าวสูน เห็นพร้อมกันว่า
ที่ "ตำบลดงเท้าสาร" ห่างไกลจากเมืองทงประมาณ ๑๐๐ เส้นเศษ ( ๔ กม.) เปนที่ "ตำบลภูมิ์เมืองเก่า" ไชยภูมิ์ดี
จึ่งได้อพยพย้ายจากเมืองทงไปตั้งอยู่ยังดงเท้าสาร
แล้วมีใบบอกมายังกรุงธนบุรี ขอตั้ง "ดงเท้าสาร" เปนเมือง
จึ่งโปรดให้ตั้ง "ดงเท้าสาร" ขึ้นเปนเมือง ขนานนามว่า "เมืองสุวรรณภูมิ"
มาแต่ครั้งนั้น”
ระยะทางจาก บ้านเมืองทง มาสร้าง เมืองสุวรรณภูมิ ที่ ดงเท้าสาร หรือ บริเวณ หลักเมือง อำเภอสุวรรณภูมิ ปัจจุบัน
อนุสาวรีย์ "เจ้าเซียง" ทายาทเจ้าแก้วมงคล เจ้าเมืองท่งศรีภูมิลำดับที่ ๔ ผู้นำคิดย้ายที่ตั้งศูนย์กลางเมืองท่งศรีภูมิไปด้านทิศตะวันตก บริเวณตำบลดงเท้าสาร และขอพระราชทานนามเมืองใหม่เป็น "เมืองสุวรรณภูมิ" ใน สมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี (พ.ศ.๒๓๑๙)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น