อัตชีวประวัติ ปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์)
ภาค หัวหน้าหน่วยศิลปากร ที่ ๖ พิมาย
ขุดแต่งโบราณสถาน วัดปรางค์ทอง
บ้านพุทรา อำเภอเมือง จังหวัดนครราขสีมา
ตอนที่ ๔ : เมื่อ "ควาย...เป้า...หาย"
วันพุธที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๒๑
วันนี้เป็นวันมาฆบูชา หยุดงาน ๑ วัน
ฝนครึ้ม ๆ ไม่ได้ทำงาน เลยไปนั่งคุยเล่น กินข้าว อยู่บ้านสาวเป้า
ใกล้ ๆ วัดปรางค์ ทั้งวัน
วันนี้มีคนเฒ่าคนแก่ญาติผู้ใหญ่ของสาวเป้า
สอบประวัติส่วนตัวกันอย่างมาก
กลางคืน ตั้งใจจะไปดูลิเก แต่ฝนตก เลยไม่ได้ไป
เมื่อกลับไปถึงวัดที่พัก
พอดี ๒ หนุ่ม ในคณะทำงาน นัดสาวไว้จะไปดูลิเกเหมือนกัน
ก็เลยชวน ข้าพเจ้าไปด้วย
ระหว่างนั่งดูลิเกอยู่ในรถ นั้น
สาวเป้า และเพื่อน ๒ คน ตามไปหาที่วัดไม่พบ
รู้ว่ามาดูลิเก อยู่ที่บ้านนี้ จึงชวนกันตามไป
เพื่อจะบอกว่า
"ควาย (ภาษาถิ่น) เป้า หาย"
ข้าพเจ้าจึงต้องกลับไปรวมตัว
กับคณะผู้ใหญ่บ้านพุทรา อาวุธพร้อม
ออกติดตาม รอยควาย ไป รอบ ๆ หมู่บ้าน
โดยมุ่งไป ดักรอ ตามเส้นทางที่คาดว่า
คนร้ายจะต้อนควายไปทางนั้น
เวลาผ่านไป จนถึง ตี ๑ เศษ
พบรอย ตามไปจนสุดเขต
ไม่พบตัว จึงต้องหยุดการค้นหา
ผู้ใหญ่บ้านและคณะ คาดว่า
คนร้ายจะต้องเข้าไปต้อนควายในคอก
ที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก
ในช่วงเวลาดึก ระหว่างที่ฝนตกพรำ ๆ
เจ้าของบ้านกำลังจะนอนหลับสบาย
แต่พอดี บ้านสาวเป้า อาจได้ยินเสียงผิดปรกติ
จึงลงไปตรวจดู ปรากฎว่า
คนร้ายต้อนควายตัวเดียวของเธอไปเสียแล้ว
วันพฤหัสบดีที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๒๑
ผู้ใหญ่บ้าน จัดทีมตามควาย มาขอให้ข้าพเจ้า
ช่วยขับรถนำไปส่งตามจุดต่าง ๆ เพื่อไปสืบหาร่องรอยต่อ
จนเย็น พวกตามควายจึงกลับมารายงานว่า
"ไม่พบ และคงไม่มีทางตามเจอแล้ว
และเมื่อออกไปนอกเขต
ถึงเวลานี้ คงไม่เหลือแล้ว"
เรื่องนี้ คาดว่า จะมีคนในหมู่บ้านเป็นสายให้โจรลักควายด้วย
ผลของการตามควายไม่พบ ครั้งนี้ คือ
ข้าพเจ้าต้องย้ายตัวเอง ชั่วคราว จากวัดปรางค์
ไปอยู่เป็นเพื่อนปลอบใจ สาวเป้า ที่บ้านทั้งคืน
และอีกหลายคืน ต่อมา.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น