ตอน : โรงชำเราบุรุษ
วันเสาร์ที่ ๘ มกราคม พ.ศ.๒๕๑๕
สมัยก่อน สถานที่เที่ยวประเภทหนึ่งยามราตรี
ก็ คือ "บ้านโคมเขียว โคมแดง"
มีอยู่ในสถานที่ทั่ว ๆ ไปทั้งในกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด
หลังจากกินอาหาร ที่ร้านข้าวต้มโต้รุ่ง
ในตลาดกลางเมืองแล้ว
ก็ขับรถออกเที่ยวตระเวนไปรอบเมือง
และ ที่จะละเลยไปเที่ยวกันเสีย ไม่ได้ คือ
แหล่งผู้หญิงหากินกลางคืน
ตอนนั้นเกือบ ๒๔ น. แล้ว
การที่ไปเที่ยวที่แหล่งนั้น เพียงเพื่อดูกันสนุก ๆ
ทั้ง ๆ ที่ ไม่ได้เป็นเรื่องสนุกแต่อย่างใด
แต่เป็นการเที่ยวเพื่อการศึกษา
เรื่อง " โรงชำเราบุรุษ"
เพราะสภาพของหญิงเหล่านั้น
ไม่ได้เป็นที่เจริญหูเจริญตาแต่อย่างใด
มีลักษณะเหมือนเป็นสัตว์ประเภทหนึ่ง
ที่มีหน้าที่บำบัดความใคร่ของมนุษย์ผู้ชาย
เพื่อแลกเปลี่ยนกับค่าเงินเพียงไม่กี่บาท (๓๐ บาท)
ดูแล้ว ไม่คุ้มค่ากับความเป็นคนเลย
แต่จะทำอย่างไรได้
ในเมื่อเขาไม่พยายามที่จะหาทางหลบ
ออกมาจากคุกแห่งชีวิตนั้นเอง
บ้านของผู้หญิงพวกนี้ ไม่ใหญ่โต
เป็นเรือนไม้ทึบ ๆ อับ ๆ และแคบ
บ้านถูกซอยเป็นห้อง ๆ และ
ที่สุดของทางขึ้น ก็คือ
คอกใส่หญิงเหล่านั้นไว้
มี "โคมแดง โคมเขียว"
แขวนเป็นสัญลักษณ์หน้าห้อง
ของนางคณิกาทั้งหลายเหล่านั้น
ส่วนที่นอกห้อง
เป็นพวกพ่อเล้า หรือ บรรดาแมงดาหลายตัว
ยืนทำหน้าที่บริการให้แขกผู้ไปเยี่ยมเยือน
พวกเราเดินดูจนเบื่อ
ระหว่างที่เรา คุยกัน
“เดิม หาร ว่าไง....จะกลับกันหรือยัง ?”
แมงดา ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ที่พวกเรายืนอยู่
คงฟังคำสุดท้ายไม่หมด
“ ประเดิม ได้เคย ไม่ต้องหาร มีสาวพอครับ ทั้งสี่คน....”
“ ????”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น