ตอน : อารมณ์แปรปรวน
ช่วงเรียนโบราณคดี ปี ๒ ( พ.ศ.๒๕๑๒ )
อารมณ์แปรปรวนหลายอย่าง
ดีใจ เสียใจ น้อยใจ ฯลฯ
การบันทึกเรื่องราวของตัวเอง
จึงไม่ค่อยจะได้เขียน
นอกจากเก็บภาพความทรงจำของเพื่อน ๆ และตัวเองไว้ ถ่ายทอดอารมณ์ ความคิด ออกมาเป็น โคลง กาพย์ กลอน ฯลฯ
ที่มีทั้งส่วนลึก และสัมผัสจากภายนอก.
"ความคมมีอยู่เพียงชั่วเวลาเดียว รูปเดียว
ปล่อยมือทั้งสองข้างออกจาก
"มโน" คือ "จิต"
ไปสู่ความเป็นเอกเทศ
อันนอกเหนือไปจากจิต
ซึ่งอยู่ใต้ส่วนลึกของหัวใจมนุษย์ลงไป
ณ ที่จุดนั้น
เราจะกับผลสะท้อน อันใหญ่ของสภาพจิต
ที่มากไปด้วยเครื่องยนต์กลไกนานาชนิด
และแตกต่างกัน
มันเป็นเครื่องยนต์ชั้นพิเศษของสมอง คือ
"แรงโต้ที่ปราศจากการบังคับบัญชา"
บันทึกนี้เกิดขึ้นในช่วงหลังจากเกิดอุบัติเหตุรถชน ตอนขากลับจากการรับน้องใหม่จากลพบุรี (๒๕๑๒)
ในระยะนี้เป็นระยะที่เกิดความกลัวมาก และ
บังคับสติ ไม่ให้หลับ
จึงได้พยายามเขียนอะไร ๆ เพื่อถ่วงความง่วงไว้
วัชรินทร์ พุ่มพงษ์แพทย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น