ตอน : ศิษย์อ่านจารึก อาจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ
เมื่อแรกเข้ามาเรียนคณะโบราณคดี
ข้าพเจ้าไม่มีพื้นฐานการเรียนภาษาฝรั่งเศส
และภาษาอังกฤษที่ดี
จึงต้องเลือกเรียน ภาษาตะวันออก มีอ่านจารึก ภาษาเขมร และภาษาสันสกฤต เป็นต้น
อาจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ อายุ ๗๐ ปีเศษ
เป็นครูผู้สอน หลักแรก คือ จารึกหลักที่ ๑
อาจารย์ เป็นครูผู้เฒ่าที่แต่งตัวเรียบร้อย
ใส่เสื้อขาวแขนยาว ผูกเนคไท
และหิ้วกระเป๋าหนังใบโต ๆ ใบหนึ่ง
มาที่คณะโบราณคดี ทุกวันที่มีสอน
อาจารย์จะมาถึงก่อนเวลา และต้องเข้าไปนั่งรอเวลาสอน
สูบบุหรี พ่นควันปุ๋ย ๆ อยู่ในห้องสมุด
พี่แอ๊ว อัญขนา เป็นลูกศิษย์คนโปรด
และเป็นเพื่อนกับ พี่ยุวดี ทองคำวรรณ
ลูกสาวอาจารย์ ที่เรียนห้องเดียวกัน
พี่แอ๊ว อัญชนา จะสั่งไว้ให้คอยดูแล
อาจารย์ เมื่อมาถึงคณะโบฯ ด้วย
ข้าพเจ้าจะปฏิบัติตามคำสั่ง
คอยดู พอเห็น อาจารย์ฯ เดินผ่านข้างท้องพระโรง
จะเข้าเขตตำหนักพรรณราย
ก็จะวิ่งลงไปรับ ช่วยหิ้วกระเป๋า ให้อาจารย์
นำไปวางไว้บนโต๊ะที่ท่านนั่งเป็นประจำ
แล้วก็ลงไปซื้อโอยัวะ ๑ แก้ว มาให้ เป็นประจำ
ผลงานที่เด่น ๆ ของอาจารย์ฉ่ำ ทองคำวรรณ ด้านการอ่านจารึกมีมากมายหลายชิ้น
โดยเฉพาะ จารึกที่พบในสถานที่ต่าง ๆ ของประเทศไทย
อ่านและตีพิมพ์ในวารสาร กรมศิลปากร มาโดยตลอด เช่น
คําจารึกแผ่นดีบุกภาษาไทยวัดมหาธาตุ จังหวัดนครศรีอยุธยา
คําจารึกภาษาสันสกฤต แผ่นทอง เมืองอู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี
คําอ่านจารึกลานทองแดง อักษรและภาษารามัญ พ.ศ. ๒๐๔๘
ฯลฯ เป็นต้น
อาจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ
ได้รับอนุมัติปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ พร้อมกับ
อาจารย์แสง มนวิทูร
ตั้งแต่เดือน มิถุนายน พ.ศ.๒๕๑๑
เข้ารับพระราชทานปริญญาและอนุปริญญาบัตร
ในวันศุกร์ที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๑
อาจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ ยังคงมาสอนตามปรกติ
โดยไม่ยอมขาด จนท่านล้มป่วยมาก จนไม่อาจมาสอนได้
จึงหยุดอยู่กับบ้าน
ความทราบถึงพระเนตรพระกรรณ
สมเด็จพระบรมราชินีนาถ
จึงมีพระราชเสาวนีย์ให้รับ
อาจารย์ ฉ่ำ ไว้เป็นคนไข้ในพระบรมราชินูปถัมภ์
นำไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์
เมื่ออาการทุเลาลง ก็กลับมาพักอยู่ที่บ้าน
ตลอดเวลาที่ล้มป่วยลงนี้ สิ่งที่ท่านเป็นห่วงมากที่สุด คือ ลูกศิษย์จะไม่ได้รับวิชาความรู้ในการอ่านจารึก
ศาสตราจารย ฉ่ำ ทองคําวรรณ
ถึงแก่กรรมด้วยโรคหัวใจล้มเหลว
ด้วยท่านั่งขัดสมาธิ กอดหมอนนุ่มอยู่บนตัก ซบหน้าหลับตาสนิทลงบนหมอน และสิ้นลมไปด้วยอาการอันสงบและครองสติอยู่จนวาระสุดท้าย
ณ บ้านตรอกมะยม ถ. จักรพงศ์ กรุงเทพมหานคร
เมื่อวันที่ ๒๐ มีนาคม ๒๕๑๒ ขณะมีอายุได้ ๗๒ ปีเศษ
พระราชทานเพลิงศพ ศาสตราจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ เมื่อวันที่ ๒ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๑๒ ณ เมรุวัดสระเกศ
ข้าพเจ้า เรียนภาษาจารึก ได้ดี
แต่ ภาษาเขมร ไม่ค่อยเข้าสมองเท่าไหร่
เรียนวิชาเขมรของอาจารย์ ไม่มีตก
เพราะวลีที่อาจารย์ พูดและลูกศิษย์ที่เรียน จะจำได้ดี ก็คือ
ท่านจะเอามือปิดปากห่าง ๆ ยิ้มน้อย ๆ และพูดเบา ๆ ว่า
“ ฉ่ำรู้ ฉ่ำเห็น แต่ฉ่ำไม่บอก”
ศิลาจารึกหลักที่ ๑
ศาสตราจารย์แสง มนวิทูร กับ ศาสตราจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ สองปรมาจารย์ทางด้านวิชาการ แห่งกรมศิลปากร และของประเทศ
ศาสตราจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ ปรมาจารย์ทางด้านจารึกภาษาตะวันออก
ศาสตราจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ กับ นิสิต คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
อาจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ ได้รับอนุมัติปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ พร้อมกับ อาจารย์แสง มนวิทูร ตั้งแต่เดือน มิถุนายน พ.ศ.๒๕๑๑ และเข้ารับพระราชทานปริญญาและอนุ
ปริญญาบัตร ปีการศึกษา ๒๕๑๑ ในวันศุกร์ที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๑
ศาสตราจารย์ แสง มนวิทูร และ ศาสตราจารย์ ฉ่ำ ทองคำวรรณ ถ่ายรูปร่วมกับผู้เข้าร่วมรับพระราชทานปริญญา ( โบราณคดี รุ่นที่ ๑๐ ) เมื่อวันศุกร์ที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๑๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น