อัตชีวประวัติปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์ ) ตอน คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล

อัตชีวประวัติปฏิพัฒน์ (วัชรินทร์ )

อีกครั้ง ๔ ปี ที่คณะโบราณคดี

ตอน :คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล

ปลายปี พ.ศ. ๒๕๑๓

สอบเอ็นทรานซ์ กลับเข้ามาเรียนโบราณคดีใหม่

ร่วมรุ่นกับนักศึกษา ปีการศึกษา ๒๕๑๓ ( โบราณคดี รุ่น ๑๖ )

และกลับมาสิงสถิต อยู่ที่เดิม คือ

ห้องอาจารย์ คงเดช ประพัฒน์ทอง (พี่ขุน)

โดยใช้โต๊ะเขียนแบบ และ

ช่องหน้าต่างด้านหนึ่งเป็นที่นั่ง และ วางของ

ประโยชน์ที่ข้าพเจ้าได้จากในห้องนี้ อย่างหนึ่งก็คือ

เมื่อ เวลา อาจารย์คงเดช (พี่ขุน)

เขียนหนังสือ หรือบทความใด ๆ ก็ตาม

เมื่อเขียนเสร็จ ก็จะอ่านให้ฟัง

หรือ ส่งมาให้อ่าน แล้วก็จะถามว่า

“อ่านแล้ว เข้าใจไหม ?”

ข้าพเจ้า ไม่ได้เรียนวิชาใด ๆ ในห้องเรียน

กับ อาจารย์ คงเดชประพัฒน์ทอง อีกแล้ว

แต่ก็ได้รับการฟื้นฟูความรู้ให้ใหม่ ๆ

อยู่เสมอ มิได้ขาด

ด้วยความที่ “พี่ขุน”

เป็นคนตัวใหญ่ ใจดี มีเมตตา

ใจกว้างอย่างนักเลง ไม่หวงความรู้

จึงคุยได้ทุกเรื่องกับคนที่เข้าไปหา

ดังนั้น จึงมีครูบาอาจารย์ รุ่นพี่รุ่นน้อง และลูกศิษย์

เข้าออกห้องอยู่เสมอ ไม่ค่อยขาด

ข้าพเจ้าจึงรู้จักมักคุ้นตามไปด้วย

โดยเฉพาะ “ปราชญ์เหนือปราชญ์” อย่าง

ศาสตราจารย์ ร.ต.ท.แสง มนวิทูร

การเข้ามาเรียนโบราณคดีใหม่ รอบนี้

ไม่ได้เรียนกับ อาจารย์แสง

เพราะเรียน "ศาสนาพราหมณ์"

ที่อาจารย์สอนไปแล้ว เมื่อ ปี ๑

แต่ได้พบกับอาจารย์ บ่อยครั้งเมื่อ

อาจารย์แสง มนวิทูร

ในมาดแมน ร่างใหญ่ วัย ๗๐ เศษ

แต่งชุดข้าราชการ สีกากีแขนยาว

ติดกระดุมทุกเม็ดรองเท้าหนังสีน้ำตาล

หนีบถุงกระดาษสีน้ำตาล ภายในมีหนังสือเล่มเดียว

แวะเข้ามาจิบน้ำชาร้อน และคุย

ในห้องพัก อาจารย์คงเดช เป็นประจำ

ทุกครั้งที่ หลังจบชั่วโมงสอน

บางทีก็ขอยืมขลุ่ย อ.คงเดช( พี่ขุน )

มาเป่ายาว แบบไม่ต้องถอนหายใจ อยู่ในห้อง

สลับกับการคุยเรื่องราว ที่เป็นวิชาการต่าง ๆ

เช่น โหราศาสตร์ ปรัชญา ภาษา จารึก ฯลฯ เป็นต้น

จนถึงแก่เวลาอันสมควรแล้ว

อาจารย์แสง ก็จะกลับบ้าน

บางครั้ง พี่ขุน ก็จะให้ตามไปส่งอาจารย์กลับบ้าน

ที่เช่าอยู่แถวหลังโรงเรือพระราชพิธี ในคลองบางกอกน้อย

ระหว่างทาง

อาจารย์ ก็จะเล่าจะคุยอะไร ให้ฟังไปเรื่อย ๆ

จนถึงบ้าน

ข้าพเจ้าปรนนิบัติวัตถาก อาจารย์จนสมควรแก่เวลา

เกือบ ๒ ทุ่ม จึงจะเดิน

ผ่านป่าช้าหลังวัดดุสิต (เสาประโคน)

ผ่านวัดน้อยภุมรินทร์ราชปักษี

วัดน้อยทองอยู่ ที่ยังรกร้าง กลับบ้าน (โรงพักบางยี่ขัน ปัจุบัน)

บ่อยครั้ง จนเคยชินกับป่าช้าและที่รกร้างไปโดยปริยาย

“ผี ไม่กลัว กลัวคนมากกว่า”