ตามรอยสุนทรภู่ไปสุพรรณฯ
"แรด" ใน โคลงนิราศสุพรรณ
๒๖๏ บางบำรุบำรุงแก้ว กานดา
แก้วเนตรเชฐาชรา ร่างแล้ว
ถือบวดตรวจน้ำภา ภพชาติ อื่นเอย
ชาตินี้พี่แคล้ว คลาศค้างห่างสมร ฯ
๒๗๏ บางรมาดมิ่งมิดครั้ง คราวงาน
บอกบทบุญยังพยาน พยักหน้า
ประทุนประดิศถาน แทนฮ่อง หอเอย
แหวนประดับกับผ้า พี่อ้างรางวันฯ
“บางบำรุ” หรือ “บางบำหรุ”
มาจากภาษามลายูว่า baruh ออกเสียงว่า บารุฮ์
แปลว่า ที่ลุ่มใกล้แม่น้ำ
นำมาใช้เรียกเป็นชื่อตำบล
บริเวณ ฝั่งตะวันออกของคลองบางกอกน้อย
อาจเป็นเพราะในคลองบางกอกน้อย บริเวณนี้
มีชุมชนแขกมลายูอาศัยอยู่มาก จึงเรียกชื่อ ว่า "บางบำหรุ"
จากโคลงบทที่ ๒๖ นี้
แสดงให้เห็นว่า มีแขกมลายู หรือ แขกมุสลิม
ตั้งบ้านเรือนและ เรียกกันมาตั้งแต่สมัยต้นกรุงรัตนโกสินทร์ แล้ว
“ระมาด” เป็นคำที่แผลงมาจากภาษาเขมร คือ
คำว่า รมาส (រមាស) แปลว่า “แรด”
มีผู้สันนิษฐานว่าเดิมในบริเวณแถบนี้
(พื้นที่ฝั่งตะวันตกของคลองบางกอกน้อย)
อาจเคยเป็นที่อยู่อาศัยของแรด เป็นจำนวนมาก
ดังมีกล่าวถึงใน กลอนจารึกเรื่องสร้างภูเขาวัดราชคฤห์ (วัดมอญ)
แขวงบางยี่เรือ ธนบุรี
ของเจ้าพระยาพระคลัง (หน)
แต่งเมื่อปีกุน พ.ศ. ๒๓๓๔ ( ตรงกับปีที่ ๑๒ ในรัชกาลที่ ๑ )
ตอนหนึ่งว่า...
“แรดร้ายกรายเที่ยวไปริมธาร หมีทะยานขึ้นไม้ไพรระหง
ละมาดละมั่งจังกวดหนีกระจง สุกรดงดูดดินดาษดา”
สังฆราชปัลเลอกัวซ์ ซึ่งเข้ามาในสมัยรัชกาลที่ ๔
เขียนบันทึก Description du Royaume Thai ou Siam (เล่าเรื่องกรุงสยาม)
เรื่องการนำหนังแรด มาปรุงเป็นอาหาร ด้วยการ
“ปิ่งหนังนั้นเสียก่อน ครั้นขูดรอยไหม้เกรียมออก
แล้วก็หั่นเป็นชิ้น ๆ และต้มเข้ากับเครื่องเทศให้นานหน่อย
จนกระทั่งเปื่อยเป็นยางเหนียวใส”
คงเป็นเพราะเหตุที่ล่า "แรด" หรือ "ระมาด"
เพื่อเอานอ เพราะเชื่อว่ามีสรรพคุณทางยา โดยเฉพาะยาจีน
เชื่อว่าเป็นยาเย็น สามารถดับพิษไข้ ได้
ส่วนเนื้อ หนัง ก็กินได้ คล้าย ๆ กับเนื้อควาย
แรด หรือ ระมาด จึงสูญพันธุ์สิ้นไปจากดินแดนแถบนี้
ตำแหน่งที่ตั้งของตำบลบางบำหรุ และ ตำบลบางระมาด กรุงธนบุรี
ภูเขาวัดราชคฤห์ (วัดมอญ) แขวงบางยี่เรือ ธนบุรี
แรด หรือ ระมาด
ยาประสระนอแรด ยาสามัญประจำบ้าน
พระสังฆราชฌัง-บัปติสต์ ปาลเลกัวซ์ มุขนายกมิสซัง เดอ มาลโลส์ เจ้าคณะเขตประจำประเทศสยาม ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
หนังสือเล่าเรื่องกรุงสยาม เขียนโดย มงเซเญอร์ ปาลเลกัวซ์
แปลโดย สันต์ ท. โกมลบุตร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น